Odpowiedź na interpelację dot. wyroku niemieckiego sądu ws. “polskich obozów śmierci”

Posłowie do Parlamentu Europejskiego prof. Ryszard Legutko, Jadwiga Wiśniewska, Zbigniew Kuźmiuk, Karol Karski oraz Ryszard Czarnecki złożyli interpelację skierowaną do Komisji Europejskiej, dotyczącą wyroku niemieckiego sądu w sprawie “polskich obozów śmierci”. Interpelacji w imieniu Komisji Europejskiej udzieliła komisarz Věra Jourova.

Treść zapytania :

19 lipca 2018 roku Federalny Trybunał Sprawiedliwości w Niemczech orzekł, że telewizja ZDF nie musi przepraszać byłego więźnia niemieckiego nazistowskiego obozu zagłady w Auschwitz, 96-letniego Karola Tendery, za użycie sformułowania „polskie obozy zagłady”.

Tym samym, wykorzystując art. 45 w związku z art. 34 rozporządzenia Bruksela I (1215/2012), Trybunał anulował wykonalność wyroków polskiego Sądu Apelacyjnego w Krakowie oraz niemieckiego Wyższego Sądu Krajowego w Koblencji uznając, że wyrok polskiego sądu nie może być egzekwowany na terenie Niemiec, gdyż jest „oczywiście sprzeczny” z niemieckim porządkiem publicznym, ponieważ narusza zasadę wolności słowa, gwarantowaną przez niemiecką konstytucję.

Istnienie niemieckich nazistowskich obozów zagłady na terytorium Polski jest niepodważalnym faktem historycznym. W związku z tym pytamy Komisję Europejską:

1) Czy użycie przez niemiecki Trybunał specjalnej klauzuli (art.45) wymagającej „oczywistej sprzeczności” z porządkiem publicznym danego państwa w celu zakłamywania historii jest w tym wypadku dopuszczalne i nie stanowi poprzez taką wykładnię nieakceptowalnego nadużycia prawa?

2) W tym wypadku niemiecki sąd stawia konstytucyjną zasadę wolności słowa ponad niezaprzeczalnymi faktami historycznymi. Czy używanie w mediach nieprawdziwych określeń, takich jak „polskie obozy zagłady”, może być uznane za uzasadnione dla ochrony niemieckiego porządku publicznego?

Odpowiedź Komisji Europejskiej :

Rozporządzenie nr 1215/2012[1] stanowi, że uznania i wykonania orzeczenia można odmówić, jeżeli jego uznanie i wykonanie byłoby oczywiście sprzeczne z porządkiem publicznym wezwanego państwa członkowskiego. Jak stwierdziła Komisja w odpowiedzi na pytanie pisemne E-000998/2019, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości[2] powoływanie się na porządek publiczny jest dopuszczalne jedynie w przypadku, gdy uznanie lub wykonanie orzeczenia wydanego w innym państwie członkowskim naruszałoby w sposób niedopuszczalny porządek prawny państwa wezwanego, ponieważ naruszałoby jedną z zasad podstawowych. Do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (w szczególności na podstawie wniosków o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym wnoszonych przez sądy krajowe) należy ocena granic, w ramach których sądy państwa członkowskiego mogą powoływać się na tę klauzulę w celu odmowy uznania orzeczenia sądu z innego państwa członkowskiego na mocy rozporządzenia nr 1215/2012.

[1]     Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 351 z 20.12.2012, s. 1).

[2]     Np. sprawa C-302/13 i orzecznictwo w niej przywołane.

Podziel się swoją opinią

Zapisz się do newslettera

Dołącz do naszej społeczności, aby być jednym z pierwszych informowanych o moich inicjatywach, projektach i działaniach w Parlamencie Europejskim - zapisz się teraz do newslettera!